พิชิจหัวใจนายเย็นชา

บทนำ

                ฉันกะพริบตาปริบๆอยู่ งงๆ เมื่อได้ยิน อาโทเสะ บอกว่าครอบครัวของเราทั้งสองจะดองกัน  หมายความว่าอะไรเนี้ย ฉันมึนไปหมดแล้ว @-@ “มันหมายความว่าอะไรครับ คุณพ่อ” เสียงเยือกเย็นจากชายที่นั่งอยู่ฝ่างตรงข้ามกับฉันเอยขึ้นมา ใบหน้าแหลมคมกับผมสีทองที่ไม่เหมือนใคร  ดวงตาสีฟ้าที่สวยเกินคำบรรยายกับคิ้วที่ดำสนิท ทำให้ใครๆเลิกมองไม่ได้ ฉันสะดุ้งงขึ้นมาเมื่อได้ยินคุณอาโทเสะบอกว่า “ก็อย่างที่พูด คาโลกับรีซอล ต้องมั่นหมายกันในเร็วๆนี้” “อะไรนะค่ะ” ฉันหลุดพูดขึ้นมาโดยไม่ได้ตั่งตัว สายตาทุกคนที่นั่งอยู่หันมาอยู่ที่ฉันกันทุกคน มองอะไรกัน ?_?  “ไม่ต้องตกใจหรอกรีซอล พวกอาก็ทำตามคำสัญญาที่ คาราโต้ ให้ไว้กับ ซิโจระ เมื่อครั้งแต่โบราญกาลว่าหากทั้งสองตะกูลเรา มีบุตรที่ต่างเพศอายุเดียวกัน เราทั้งสองตะกูลก็จะเป็นตะกูลเดียวกันลูก”ฉันก็ต้องเงียบปิดปากเมื่ออาโทเสะพูดอย่างนั้น  จะสัญโยงสัญญาอะไรไว้ ปวดหัวจริงๆ แล้วฉันจะทำตัวอย่างไรเนี้ย ฉันต้องอยู่ใกล้คนหล่อๆอย่างนายคาโล  เหลือดในร่างกายฉันจะไปเลี้งสมองทันไม่เนี้ย ไม่ใช่ว่าออกมาทางจมูกนะ ถ้าไหนคาโลรู้ว่าฉันชอบเขา เขาจะหัวเราะใล่ฉันไหม โอ๊ย!เครียดๆๆๆๆ  ฉันอยากรู้จริงเลยนะว่าเขาจะรู้สึกอย่างไง นายนั้น่ะเย็นชาจะตาย เดาใจอยาก เดียวดีเดียวนร้าย   ไม่อยากจะนึกภาพเลยนะถ้าหากฉันต้องอยู่บ้านหลังเดียวกับนายนั้น มันก็ไม่ต่างจากอยู่บ้านเดียวกันกับหุ่นยนต์หรอก

                หลังจากผ่านไปเกือบชั่วโมงที่ฉันต้องทนมองหน้าหล่อๆของนายคาโล ฉันก็ได้โอกาสกลับเข้าในห้องสุดสวยของฉัน ฉันก็เรียบเตียมกระเป๋าโรงเรียนเพราะพรุ่งนี้คือ วันเปิดเทอมแสนวิเศษที่ฉันรอค่อยเป็นเดือน ปีนี้หรอฉันอยู่ ม.6 แล้ววันเวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลย แล้วก็อีกไม่นานฉันก็ต้องมั่นกับนายคาโลเทพบุตรของฉัน^-^ ชีวิตฉันนี้มันนช่างดีจริงๆเลย แต่ฉันไม่รู้สักนิดเลยว่านายนั้นอยากมั่นก็ฉันหรือเปล่า ถ้าไม่อยากล่ะฉันจะทำไง (ก็ทำใจไง) ^O^ไม่นะ………zzzzzzz…….....zzzz

            โรงเรียนของฉันนี้ถือว่าเป็นโรงเรียนที่ใหญ่มาก มีถึงตั่ง10ชั้น พื้นที่ที่โรงเรียนก็กว้างใหญ่ หน้าโรงเรียนก็ปลูกดอกไม้ไว้หลายพันธุ์ สนามกีฬาก็หลายสนาม หลังโรงเรียนก็จะเป็นส่วน หลังส่วนนั้นก็จะเป็นป่า เขาบอกกันว่าในนั้นมีถ้ำและมีน้ำตกที่สูงและสวยมากฉันมาอยู่ที่นี้มา2ปีแล้วแต่ก็อย่างไม่เคยไปเลยเพราะน่ากลัวและอันตราย “พี่รีซอล” ฉันหันไปมองต้นเสียงที่เรียกฉันและกำลังวิ้งเข้ามาหา  “เอ๊า ยูจิมาอยู่นี้ได้ไง” ฉันถามไปอย่างมึนเลยแหละ เพราะยูจิเป็นน้องสาวของคาโลแล้วเขามาอยู่ที่นี้ได้ไงเนี้ย อย่างบอกนะว่า “ยูจิย้ายโรงเรียนมาอยู่ที่นี้” “ย้าย  ย้ายมาทำไหมจ๊ะ แล้ว…” ฉันหลากเสียงเงียบเมื่อคิดจะถามถึงคาโล “พ่อต้องมาทำงานที่นี้ค่ะ แล้วครอบครัวของเราก็ย้ายมาอยู่นี้กันแล้วพ่อก็เลยให้ ยูจิและพี่คาโลอยู่โรงเรียนเดียวกับพี่รีซอลนะค่ะ” นี้คงจะเป็นเรื่องจริงนะ คงไม่ใช่แผ่นที่จะทำให้ฉันกับนายนั้นใกล้ชิดกันหรอกใช่ไหม “แล้วยูจิ อยู่ ม ไรหรอ” “ยูจิอยู่ ม 4ค่ะ ส่วนพี่คาโลก็ต้องอยู่ ม6เหมือนพี่รีซอลแหละ อ้อ อยู่ห้องเดียวกันด้วยนะ” ว่าแล้วโลกจะกลมอะไรขนาดนี้ แล้วฉันจะมีสมาธิเรียนหรือเปล่าก็ไม่รู้  เอ๊ะแล้วตอนนี้ นายนั้นอยู่ไหนเนี้ย   แต่ก็ดีนะที่ ยูจิมาอยู่โรงเรียนนี้ฉันจะได้มีเพื่อนกันเขาบ้าง เพราะ2ปีที่เรียนมาฉันไม่เคยมีเพื่อนเลยฉันไม่ได้หยิ่งนะ แต่เพราะฉันเข้ามาอยู่ตอน ม4 และที่สำคัญนะแต่ล่ะคนก็เข้ากับฉันไม่ได้ บางคนก็เด็กเรียนเวอร์ บางคนก็ไม่เอาไหน บางคนก็นะเจอผู้ชายอย่างกับเจอแมลงสาบต้องกริ๊ดกร๊าด แก้หูฉันจะแตกจะบอกให้ อย่างนี้ไงจะให้ฉันไปคบเป็นเพื่อนได้ไงและแต่ละคนก็ ลูกคนมีตะกูลฉันก็มีตะกูลนะ หรูด้วยแต่ฉันก็ไม่เคยดูถูกคน

                กริ้งๆ กริ้งๆ เสียงกริงเรียกเคารพธงชาติ และผู้อำหน่อยการโรงเรียนกล่าวคำทักทายนักเรียน หลังจากนั้นทุกคนก็เข้าห้องเรียน ปีนี้ห้องเราคุณครูจะพาเด็กนักเรียนใหม่มารู้จักทีละคร ผ่านไป3คนพอมาถึงคนที่4นั้นก็คือคาโล นายนั้นเดินเข้ามาอย่างหน้าตาเฉย พวกแก๊งแมลงสาบก็กริ๊ดขึ้นมาจนหูฉันแถบจะแตกไหนไม่กี่วิ เช่อะมันก็หน้ากริ๊ดนะนายนั้นหล่อจริง       “สวัสดีครับ ผมคาโล คาราโต้ครับ” คาโลพูดด้วยน้ำเสียงที่อยู่ไหนคีเดียวกัน ฉันว่าฉันคงต้องสอนนายนี้ให้รู้จักเสียงแต่ล่ะคีแล้วมั่ง พูดได้เฉยชามาก  “คนสุดท้ายของห้องเราในวันนี้” อาจารย์กล่าวขึ้นมาฉันก็หันไปดูแต่ก็ไม่มีวี่แววเลยสัก “ขอโทษครับผมมาสายครับ” บุคคลข้างหน้านั้นเขาก็หล่อไปแพ้คาโลเลยสักนิด หน้าเขาทรงกลมหน่อย ตาเขาสีเทามันเท่มากนะแลละผมก็สีดำสนิท ต้องนี้ฉันร็สึกเหมือนว่ามีคนกำลังจ้องฉันอยู่นะ ซึ่งเขาก็คือคาโล เพราะเขานั่งใกล้ฉันนี้แหละมานั่งตอนไหนก็ไม่รู้ “สวัสดีครับขอโทษที่มาสายนะครับ ผมชื่อแบกลีสครับ” นายนั้นเดินเข้ามาใกล้ฉันเพราะที่นั่งนั้นก็เหลืออยู่ที่เดียว ตอนนี้คือข้างขวาคือคือคาโล ข้างซ้ายคือแบกลีส ยัยพวกแมลงสาบคงอีจฉาฉันตายเลยแหละ 555 ก็คนมันเริศอ่ะ “สวัสดีเธอ เธอชื่อไรหรอ” นายแบกถามฉันอย่างยิ้มๆ “ฉันหรอ รีซอล” ฉันพูดอย่างยิ้มๆนายแบกนี้ก็น่าคบเป็นเพื่อนนะ ไม่เหมือนคาโลตั่งแต่เข้าคาบแรกจนคาบที่4นี้ก็จะกินข้าวแล้วไม่พูดจาสักคำ จ้องแต่กระดานและมือก็จดหนังสืออย่างเดียว  คุยกับนายแบกนี้แหละสนุกดี “นายย้ายมาจากไหนหรอ” “ย้ายมาจากกรูจาน่ะ” กรูจานี้มันไกลจากเมืองนี้มากเลยอยากรู้นะว่าทำไมต้องย้ายมาแต่ไม่กล้าถามหรอก เดียวจะดูไม่ดี “แล้วคุณมีแฟนอย่าง” ฉัน งง ไปแปบจะตอบอย่างไงเนี้ยมีหรือไม่มีดี “ซอล เที่ยงนี้เรียกยูจิกินข้าวด้วย” ฉันตะลึ่งกับสียงที่พูด ไม่น่าเชื่อนะว่านายคาโลจะพูดออกมา แต่ก็ดีนะฉันจะได้ไม่ต้องตอบคำถามของนายแบก “อืม นายล่ะจะกินด้วยกันไหม” “อืม” ว้าวดีใจที่สุด ไม่หน้าเชื่อเลย “ผมกินด้วยคนนะ” ฉันกับคาโลหันไปมองหน้านายแบก นายนั้นทำหน้าอย่าง งง “ทำไมหรอ” “อ่อเปล่า กินได้ไม่เป็นไรเน๊อะ คาโล” กินอะไรดีเนี้ยเที่ยงนี้เพราะเป็นมื้อที่วิเศษมาก…..

            ณ โรงอาหาร อาหารวันนี้ที่ฉันรับประทานนั้น ก็ต้องเป็นอาหารที่ฉันโปรดปรานสิผัดกะเพร้า ตอนนี้เราสามคนก็นั่งหาที่นั่งและก็หายูจิด้วย “พี่คาโลทางนี้” ยูจิโบกมือให้เราสามคนก็เดินไปหา “ใครหรอค่ะพี่รีซอล” ยูจิชี้ไปทางหน้านายแบก “อ่อเพื่อนพี่เองจ๊ะ วันนี้เขาของมากินข้าวด้วยน่ะ” “อ่อ” เฮ้ย เฮ้ย อะไรของนายแบกเนี้ยสะกิดฉันทำไม “เร็ว” นายแบกให้หน้าไปทางยูจิ รู้แล้วนายนี้จะให้ฉันแนะนำให้ใช่ไหมเนี้ย “ได้ๆ นายนี้ยูจิ น้องสาวของคาโล” ฉันชี้ไปทางคาโล ส่วนนายแบกก็ยิ้มหน้าบาน “ยูจินี้แบกลีส แต่พี่เรียกว่าแบกนะ” “ยินดีที่ได้รู้จักครับ” นายแบกยื่นมือออกไปทักทาย ยูจิก็ต้องรับทักเพื่อไม่ให้เสียมารยาท แต่นายแบกก็ไม่ยอมปล่อยมือ “นาย ปล่อยมือฉันได้แล้ว” ยูจิพูดขึ้นมานายแบกถึงได้ปล่อย “อ่อ ยูจิเดี๋ยวกินข้าวเสร็จพี่กะจะไปห้องดนตรีหน่อยเราจะไปด้าวเปล่า" ฉันจะไปสอบถามการเล่นดนตรีปีนี้และจะไปดูว่ามีเครื่องดนตรีอะไรเพิ่มขึ้นหรือเปล่า “อ่อยูจิไปไม่ได้ค่ะ คุณครูเรียกเด็กใหม่ไว้ในห้องนะค่ะ วันหลังนะค่ะ” “จ๊ะ เดียววันหลังพี่พาไปนะ” “ซอลผมไปด้วยนะ นะๆๆ”    นายแบกพูดขึ้นมานายนี้ก็แปลกเน๊อะแต่ก็หน้าคบเป็นเพื่อนดี “ไปดิฉันก็ไม่ได้ห้ามนิ กินเร็วๆ” ไม่เหมือนนายคาโลไม่พูดจาสักคำเหมือนว่าเขาไม่ได้นั่งอยู่กับพวกเราเลยใช่ไหม